سلام
در نهاد هر انسان يك غريزه آدم شناسي وجود دارد كه غالبا از آن غفلت مي كنيم ..شما به لطف خدا از مستيفات آدميان هستيد.
شما جاده هاي سنگلاخ را پشت سر گذاشته ايد و در راه هموار و بي دغدغه حركت مي كنيد . شما نازنين... فقط دغدغه ديگران را داريد.
در مسير حركت انسان بسوي كمال ... عقل چراغ راه است ولي در نهايت آدمي را به پشت در خانه مي رساند و ورود بخانه از راه دل است.
- عقل بمثابه جبرئيل است اما پرواز او ايستگاه دارد به آنجا كه مي رسيد مي گويد :
لو ذنوب امله لا احرقت
اگر يك سر موي برتر پرم........فروغ تجلي بسوزد پرم
در د اخل خانه جاي حرف و كلام و رويت نيست. آنجا است كه عرفاي راستين مي گويند: ( عا شق و معشوق و عشق ) يكي است . انبياء
عظام از غايت صعود براي هدايت خلق بر مي گردند و مامورند كه انسان را در نهايت به آن قرب برسانند
دالي ربك المنتها .
بي ترديد عشق و وصل بسيار پهناور و بي انتها است و هر كس به آنجا برسد جائي برابر منزلت خود دارد . تصور اينست كه شما از مرز گذشته ايد و جاي مناسبي در آن ديار داريد ...شما و هم افق هايتان در اين سرا از افق بالا و با ديد خدائي به خلق مي نگرند و بر همه دل مي سوزانيد .
از نظر گاه شما به سخن جبران خليل جبران كه در كتاب پيامبر ...
آنكس را كه خداوند سزاوار دانسته است از فضاي بيكران تنفس كند و در اقيانوس بيكران هستي شنا كند سزاوار رحمت و عطو فت خواهد بود.
از مولا (ع) در نهج البلاغه شريف كه فرزند قر آن است عبارتي نقل شده كه مضمون آن اينست :
اگر شما از كسي عمل بدي ديديد در باره خود او قضاوت نكنيد
عمل بد.....بد است . ولي نسبت بخود و منتظر پايان خويش باشيد.
الهي...........
من آن بنده مي پرستم
كه از جام لا تفنطري تو مستم
گنه پيشه من
گذر پيشه تو
تو آني كه بودي
من اينم كه هستم
........
بر قرار باشيد