چشم هايش را مي بندد

خيز بر ميدارد تا دور دستها

زمزمه مي کند آواز خوش پرواز را

و رها مي کندخيال را . . .

يک ستاره که چشمک مي زند

يک قاصدک که مي رقصد

يک صدا که او را مي خواند به صبحي قريب

يک چشم که مي درخشد زير بارش باران

و يک لبخند که مي گرياند خسته صبر را . . .

چشم هايش را باز مي کند

يک فاصله به قامت يک کهکشان

يک نگاه پر از زمزمه سکوت

و يک تپش پر از اميد

و خدايي که

ساکن خانه قلب توست تا بشنود وقتي که

بي صدا زمزمه مي کني : دوستت دارم. . .