1- يادمه مدرسه که مي‌رفتيم، ترس عجيبي از معلم، مدير، ناظم، امتحان، و همه‌ي روابط و مناسبات موجود توي مدرسه داشتيم.

برام جالبه که خيلي وقته با خودم فکر مي‌کنم چه قدر جالبه استرس هميشگي دانش آموزا براي مسايلي که واقعا هيچ اهميتي نداره؛ و مهم‌تر از اون اين‌که استرس‌شون براي چيزايي که مثلا براي آينده‌ي تحصيلي‌شون هيچ اهميتي نداره.

البته اين شرايط يه تصوير کوچکي از زندگي واقعي هم هست!

2- به خاطر اون آخراي يادداشت، به خانم ناظم خودمان، يا اصلا به خودمان! مي‌باليم.