سلام

به دليل حساسيت موضوع ترجيح مي‏دهم جواب مبسوطي به اين يادداشت شما بدهم.

من از آن‏هايي هستم كه معلوم نيست يك يادداشت را چگونه مي‏خواهم بخوانم.
1- شرايط متعددي مشخص مي‏كند كه يك يادداشت ارزش خوانده شدن، كامنت نوشتن و فكر كردن دارد يا نه.
شرايط متعددي در يك لحظه اين حس را به انسان منتقل مي‏كند كه يادداشتي را به شيوه‏هاي متعددي بخواند.

هميشه اين‏گونه نيست كه خواننده هاي وبلاگ‏ها استراتژي حتي ناخودآگاهي براي نوع مرور نوشته‏هاي وبلاگ‏ها داشته باشند.
اصولا كسي كه به وبلاگي سر مي‏زند، به خانه افكار نويسنده وبلاگ آمده است، از اين‏جا به بعدش ايجاد بيشتر شرايط و حالت‏هايي كه قرار است پيش بيايد، به عهده نويسنده وبلاگ است.

2- كامنت ‏نوشتن اصل نيست. يعني لازم نيست هر كسي براي اثبات حضورش كامنت بنويسد. اصلا لازم نيست هر كسي يادداشت را كامل بخواند. ما بايد اين حق را به مخاطب‏مان بدهيم كه حتي اگر تشخيص داد كه وبلاگ‏مان ارزش خواندن ندارد، بار آخرش باشد كه به وبلاگ‏مان سر بزند. مخاطب حق دارد نوشته‏هاي ما را مطابق ميل خويش نداند. حق دارد هر جايي كه افسار عقلش او را برد برود.

فكر مي‏كنم موافق باشيد.
3- نظر من اين است كه پرداختن به اين مسايل، چيزي را حل نخواهد كرد چون حتي حس كامنت نوشتن را هم نويسنده وبلاگ بايد به مخاطب القاء كند. البته عوامل ديگري هم هست. مثل اين‏كه ممكن است مخاطب حس كامنت نوشتن هم داشته باشد اما حالش را نداشته باشد.

در هر صورت سال نو مبارك