سلام

مقايسه جالبي كرده ايد. اما به نظر مياد شرايط قيامت در قياس با يك كارنامه گرفتن معمولي خيلي سخت تر باشه. روزي كه به قول امير مومنان « دارايي و فرزندان سودي ندارد. جز آنکه کسي دلي پاک نزد خدا آورد. روزي که ستمکار پشت دست خود را بگزد و از روي پشيماني بگويد اي کاش با رسول خدا راهي برگزيده بودم. روزي که مجرمان به رخساره شان شناخته مي شوند و از موي جلوي سر آنها را بگيرند. روزي که هيچ پدري به جاي فرزندش مجازات نشود و هيچ فرزندي به جاي پدر کيفر نبيند. روزي که عذر خواهي ستمکاران سودي برايشان ندارد و براي آنها لعنت است و جايگاه آنان در سراي بد است. روزي كه كسي براي كسي چيزي ندارد و سر رشته كار در آن روز با خداست. روزي كه مرد از برادرش و پدرش و همسرش و فرزندانش بگريزد و هركس در آن روز وضعي مخصوص به خود دارد. و روزي كه هركس آرزو مي كرد كاش به جاي او فرزندش و همسرش يا برادرانش و خويشانش عذاب مي‌شدند... » در ضمن يک تفاوت کوچک ديگر هم ميان اين دو روز وجود دارد. فرموده ايد که بعضي از کارنامه خود راضي بودند و خوشحال اما قيامت روزي است که در آن روز هيچ كس خوشحال نيست!!! چند وقت پيش تفسير سوره تغابن را در محضر استاد طاهر زاده بوديم كه ايشان فرمودند يكي از نام هاي قيامت « يوم التغابن» اسن يعني روز ضرر! کافران ضرر ميبينند و پشيمانند که چرا راه خدا را در پيش نگرفتند اما مومنان هم احساس ضرر مي کنند که چرا بيشتر اعمال صالح انجام ندادند.

در کل مقايسه بسيار زيبايي کرده ايد.تا پيش دانشگاهي روزي که کارنامه ها رو ميدادند جزء اون دسته اول بودم که از قبل به نتيجه عمل خودم اطمينان داشتم و با خيالي آسوده براي گرفتن کارنامه مي‌رفتم. سال اول و دوم دانشگاه کم کم ميان خوف و رجا قرار گرفتم و الان احساس مي کنم دارم به اون دسته هاي بعدي ملحق مي شم روز اعلام نتايج نمي دونم کارنامه ام را به دست راستم مي دند يا چپم!