بسم الله الرحمن الرحیم

چند روز پیش ؛ تو ساعت کلاس ؛ دیدم دوتا دانش آموز به جای رفتن به کلاس ؛ دارند تو حیاط حرف میزنند آوردمشون دفتر تا علت این کاررو بپرسم که دیدم یکی از اونا گریه میکنه و اون یکی هم تند تند میگفت ؛ خوب من که گفتم ببخشید .

مشکل و علت ناراحتی رو پرسیدم و دیدم که یکی از اونا جمله ای به اون یکی گفته که اونو ناراحت کرده و حالا هرچی هم عذر خواهی میکنه اون از دلش در نمیاد .

اول خندم گرفت و گفتم چه لوس که یکهو یاد موضوعی افتادم. یادم افتاد که چند روز قبل کسی که اصلا ازش انتظار نداشتم ؛ در شرایطی که حق نبود چیزی به من گفت که خیلی دلم شکست ؛ شاید اون بنده خدا هیچ وقت نفهمید و نفهمه که باعث دل شکستنم شده ولی من خیلی دلم ازش گرفت. و تمام این چند روزو فکر میکردم که علت برخورد اون فرد با من چه بود ؟تازه اون موقع شرایط اون دانش آموز رو فهمیدم و درک کردم و متوجه شدم که چرا نمیتونه دوستشو ببخشه.

اون هم مثل من توسط کسی مورد هجمه واقع شده که انتظارشو نداشته ؛ و بعد هم جایی برای برخورد وجود نداشته . این دو عامل باعث دل شکستن او هم شده بود. و دوستش هم بنده خدا فکر میکرد با یه عذر خواهی همه چیز تموم میشه ولی غافل از دل شکسته رفیقش بود. انقدر در افکار خودم غرق شدم که نفهمیدم اون دو تا بالاخره چطوری آشتی کردند و رفتند کلاس . و نمیدونم اون بچه تونست دوستشو ببخشه یا نه ؟

یادم بمونه که مواظب باشم دل کسی و نشکنم مخصوصا کسانی و که از من متوقع هستند ؛ که دل شکستن هنر نمی باشد.

یا رب نظر تو بر نگردد.